Niemiecki Primal Fear powraca! 24 lipca grupa wydała swój trzynasty album zatytułowany „Metal Commando”. Jest to też ich pierwsza płyta nakładu Nuclear Blast. Jeśli chodzi o sam skład, w zeszłym roku do kapeli dołączył perkusista Michael Ehre, który na stanowisku tym zastąpił Francesco Jovino. Z ich ostatniego wydawnictwa „Apocalypse”, niestety, nie byłem zadowolony. Tym bardziej pełen nadziei, zabieram się za ich najnowszy krążek. Czy okaże się on lepszy od ostatniego? No cóż, jest tylko jeden sposób, aby się o tym przekonać.
„I Am Alive” jako pierwsza kompozycja i jeden z singli, od pierwszych dźwięków pokazuje, z czym mamy do czynienia. Gitarowe riffy kopią, gdzie trzeba wraz z odpowiednimi blastami w tle. Przejścia perkusyjne są tu mocne, niezwykle precyzyjne i wyraziste. Dodając do tego wokal Ralfa, mamy co trzeba. Trzyma poziom! Otwarcie idealne! Chociaż ten riff nie jest do końca oryginalny, już go gdzieś słyszałem. „Along Came the Devil” jako singiel jest właściwą kontynuacją albumu. Zwłaszcza przez wysokie partie wokale Ralfa. Robią one wrażenie! Jest dobrze, bo jest energia. Wreszcie słychać też popisy Toma.
Natomiast „Halo” nie trzyma już poziomu poprzednich kompozycji. Tempo wzrasta, choć poziom techniczny gitarzystów nie. Mimo wszystko utwór można zaliczyć do kategorii tych dobrych. Utwór „Hear Me Calling” jako ballada daje radę. Jako singiel również. Chociaż w moim odczuciu, wstęp trochę za długi. Tekst jest refleksyjny, ale nie łzawy, co czyni go znośnym w odsłuchu. Gitary brzmią świetnie, więc nie mam do czego się tutaj przyczepić. Jedynie może jako do całokształtu kompozycji. No! Na to czekałem! Początek „The Lost & the Forgotten” przypomina mi „The End is Near z Rulebreakera”. Do tego ten ryk! To jest mój numer jeden! Tu jest wszystko! W tym jedna z najlepszych solówek na tej płycie!
„My Name Is Fear” jak dla mnie również brzmi idealnie. Kolejny utwór do kolekcji ulubionych na playliście. „I Will Be Gone” to wreszcie prawdziwa ballada, nie tylko przez magię gitar akustycznych, ale też przez wokal i wzruszający tekst. Zespół stanął tu na wysokości zadania. „Raise Your Fists” chociaż wzrusza, dostarcza też odpowiedniej dawki heavy metalu, dobrze znanej z poprzednich utworów z tej płyty.
Natomiast „Howl of the Banshee” nie powala słuchacza na kolana. Jest kolejnym z tych ,,dobrych” utworów. Nawet solówka nie była w stanie go uratować, chociaż miałem taką nadzieję. Podobnie ma się sprawa z „Afterlife”. Niby niczego nie brakuje, ale w ostateczności całą kompozycję „trzyma” jedynie gitara.
Zamykający „Infinity” to zupełnie inna historia! Neoklasyczne gitarowe otwarcie, nastrojowy wokal Ralfa – zakładam więc, że mam do czynienia z długą balladą. Potem następują zmiany tempa, budując napięcie. Sama długość utworu to najważniejszy, wirtuozerski pierwiastek i pełnia barw różnorakich dźwięków. Dla miłośników tego rodzaju kompozycji jest to epicki majstersztyk. Bo dla mnie właśnie jest!
Primal Fear jak dla mnie powraca w całej, swojej klasie i okazałości! Cieszy mnie to niezmiernie. „Metal Commando” na chwilę obecną jest najlepszym krążkiem heavy/power metalowym tego roku. Dlaczego? Już same cyfry mówią za siebie. Bowiem osiem z jedenastu utwór zagości na mojej playliście na stałe! „The Lost & the Forgotten”, „My Name Is Fear”, „I Am Alive”, „I Will Be Gone”, „Raise Your Fists”, „Afterlife”, „Along Came the Devil” oraz najdłuższy „Infinity”. Do tego zaje…a okładka. Brawo Primal Fear! Pozostaje mi tylko czekać na wasz koncert. Do zobaczenia znowu na żywo!
Korekta: Sylwia Prekurat
10/10
