Tag: symfoniczny metal

Kategorie
Bez kategorii

Nightwish – Human. II Nature.(2020)

Już jest! Kolejny, bo dziewiąty album fińskiego Nightwish, zatytułowany Human. II Nature, wydany oczywiście przez Nulear Blast 10 kwietnia 2020 roku jest już w mojej kolekcji płyt CD. Z racji bycia fanem Nightwisha nie mogło być inaczej. Jest to drugi album, na którym wokalnie udziela się Floor, trzeci raz Troy Donodcley, a piąty Marco Hietala, który również niedawno wydał swój pierwszy solowy album. Ja po trochę rozczarowującym mnie Endless Forms Most Beautiful, podchodzę do najnowszej płyty tej grupy z lekkim dystansem. Czy okaże się lepsza bądź bardziej innowacyjna od poprzedniej? Czy instrumentalny całkowicie drugi krążek, okaże się dobrym podsumowaniem pierwszej ? Cóż, przynajmniej parę przesłuchań, okaże się najbardziej pomocne. Zaczynamy.

Otwierający Music ma istnie epicko – transowy wstęp, który później przechodzi w postać symfoniczno – folkową. Tuomas stanął na wysokości zadania. Później wchodzi bardziej delikatny wokal Floor. Dopiero jednak w ¾ utworu słychać pierwsze gitarowe solo. Zapewne autorstwa Emppu, lub też napisane pod niego. Tak czy inaczej, wreszcie rozkręcił się cały zespół. Pierwszy singiel promujący, czyli, Noice, z tego, chociażby powodu był wcześniej znany. Tym bardziej że sam tekst, chociażby jest godny uznania. Muzycznie jest bardziej dynamiczny, słychać to, chociażby po zmianie wokalu Floor jak i Marco. Jednak przychodzące w porę lekkie uspokojenie, pozwala choć przez moment wyraźny bas, lecz trwa to krótko. Gdyż później jest nieco ciężej, oczywiście też dynamicznie. Tak czy inaczej, na chwilę obecną, chociażby z powodu mieszanych uczuć fanów, w tym również moich, spełnił rolę singla bardzo dobrze.

Shoemaker zaczyna bardzo dobra partia symfoniczna. Duet Floor i Troya brzmi w tej kompozycji dość udanie, choć muzycznie wydaje mi się odrobinę lżejsza, zwłaszcza jeśli chodzi o gitary oraz perkusję. Do tego jeszcze krótka deklamacja, szepczącym głosem. Mam nadzieje, że, operowe partie też były Floor, bo utrzymały nastrój do samego końca. Drugi z singli natomiast, Harvest. Jak dla mnie jest bardziej relaksacyjny, podchodzący trochę pod balladę. Nic dziwnego, że, główny wokal należy tu do Troya, bo utwór jest pełen folku. Nie kończy się on (folk), nawet jak wchodzi gitarowy riff. Solówki są też Troy’a. Podoba mi się on bardziej, od pochodzącego z poprzedniej płyty utwór My Walden. Wiem po prostu, że, Harvest zagości na mojej playliście na długo. Co świadczy o wyjątkowości tego utworu? Lirycznie jest ponuro i mroczne, muzycznie natomiast szczęśliwie. Jestem dlatego przekonany, że, zagości on na przyszłych koncertach grupy na 100%.

Piąty Pan ma zupełnie inny klimat, bardziej refleksyjny, o to też oprócz muzycznej oprawy odpowiednio dba wokalnie Floor. Choć potem pojawia się cięższy gitarowy riff, ale jak szybko się pojawił, tak zniknął. Nie wiem kogo, ale pomysł z chórem, był trafiony, zwłaszcza przy zmianach tempa. Końcówka w postaci breakdownu gatunkowego, wyszła z lekkim przytupem. Na How s The Heart znowu usłyszymy Troya, ale instrumentalnie, choć również w duecie z Floor. Choć tu już wkrada się lekka przewidywalność, lecz mimo to jest dobrze i nastrojowo.

Siódmy Procession zaczyna się bardzo transowo. Po samej muzyce oraz tekście przynajmniej dla mnie jest to utwór, ukazujący tę ciemną stronę ludzkiej natury, przynajmniej ja go tak zrozumiałem. Przedostatni a co ciekawe najkrótszy Tribal, jest bardzo intensywny, a do tego, chyba jedyny, na którym słyszymy duet Floor i Marco. Lecz chociażby przez tę intensywność i zmienność bardzo mi się spodobał, do tego partie perksusyjne są tu rewelacyjne. Zamykający pierwszą część albumu Endlessness, jest ciekawy z wielu powodów. Pierwszym z nich jest wokal Marco. Drugim umiejętne budowanie muzycznego napięcia, zdecydowanie lepiej niż w Noice. Choć zamknięcie jest odrobinę gorsze, niż sam początek.

All the Works of Nature Adorn the World to tytuł, prawie dwudziesto – dziewięcio minutowej kompozycji, podzielonej na osiem aktów. Vista, którą rozpoczyna deklamacja dająca do zrozumienia, że wiele rzeczy można kochać, ale naturę najbardziej. The Blue, samo w sobie zaczyna się bardzo dramatycznie, co słychać po instrumentach smyczkowych, choć z upływem prawie dwóch minut, robi się bardziej epicko. The Green, natomiast jest bardzo spokojny i przez to bardziej odprężający. Na Moors, Troy ma pole do popisu, później znowu pojawia się sekcja symfoniczna, gdzie znowu, pojawia się pewnego rodzaju dramatyzm. Aurorae, znowu jest bardziej spokojny, co udowadnia, chociażby harfa, jednak później znowu zaczyna się dziać, bo słychać cały wachlarz instrumentów, z chórem w tle. Szepty na Quiet As The Snow są bardzo dobrym nastrojowym rozwiązaniem, którym mnie jako słuchacza Toumas kupił. Przedostatni Anthropocene (incl. hurrian hymn to nikkal) to powrót, dobrze już znanej smyczkowej ,,dramaturgii” . Ad Astra, która pojawiła się jako trzeci singiel promujący, za każdym razem doprowadza mnie do łez. Chodzi o przede wszystkim o wbijający się w pamięć tekst zamykającej album deklamacji, opowiadający o naszym Wspólnym domu zwanym Ziemią, o tym, że, trzeba jednak o Nią zadbać, jeśli chcemy, aby nadal była tak piękna i różnorodna, w gatunki zwierząt i roślin. Do tego jeszcze równie poruszająca serce muzyka. Tu mamy właściwe zamknięcie płyty, no i idealny deser, po instrumentalnej uczcie, zaserwowanej nam przez zespół, na właśnie drugiej części albumu.

Nie byłbym sobą jakbym jeszcze czegoś nie zostawił na koniec. Dobra robota Nightwish. Pomimo iż, podchodziłem z dość sporą rezerwą to tej płyty, jest to dobry album, bo wreszcie jest na nim, choć odrobinę innowacji, pomijając znanej już elementy, z Endless Forms Most Beautiful, chociażby, i dla jasności mam tu na myśli samą muzykę, ale to tylko w paru przypadkach. Otwierający album Music umiał pozytywnie zaskoczyć, rewelacyjny Harvest i z pierwszej części jeszcze, Procession oraz Tribal, znalazł się w gronie moich ulubionych, utworów. Natomiast jeśli miałbym wybierać z All the Works of Nature Adorn the World, to najbardziej podobały mi się Vista, Moors, Quiet As The Snow, oraz samo zakończenie Ad Astra. Droga, którą obrał zespół, jest moim zdaniem dobra, choć żeby, nie było cukierkowo, to jednak trochę bardziej, ale jednak Floor i jej głos zdziałały na tej płycie znacznie więcej, niż poprzedniej, choć to dla mnie i tak za mało. Tak czy inaczej, jest to album naprawdę wyjątkowy, no i nie mam tu na myśli, podzielenia go na dwie części, wedle samego tytułu. Coś się wreszcie zaczęło dziać! Okoliczności pandemii dodatkowo też akurat sprawiły, iż tematyka tekstów nie może pozostać bez echa!

Korekta Paulina Wawrzusiak

9,5/10

Kategorie
Bez kategorii

Allen / Olzon – Worlds Apart (2020)

Najwidoczniej pewni artyści nie lubią próżni twórczej. Wśród nich jest znana z Nightwish oraz The Dark Element – Anette Olzon, która podjęła współpracę z Allenem Russel. Który jest znany przede wszystkim z zespołu Symphony X. Oboje zawiązali projekt Allen/ Olzon i 6 marca 2020 roku wydali album zatytułowany Worlds Apart. Z racji, iż, osoba Anette Olzon nie jest mi obojętna, jestem ciekaw, co z tej współpracy wynikło. Muzyczna tragedia czy cudowne objawienie i wprowadzenie muzycznych innowacji? Słuchając, przekonam się, oraz podzielę się swoimi wrażeniami.

Otwierający Never Die to niby epickość, czyli klimatyczne, nawet trochę przedłużane wejście gitar, a potem partii smyczkowych. Sam wokal Allena brzmi typowo power metalowo, ale na samym końcu strikte heavy. Drugi, tytułowy Worlds Apart to keybordowo/fortepianowy wstęp. Po raz pierwszy pojawia się wokal Anette, choć zdawkowo, bo w duecie z Allenem. Na tym krążku po raz pierwszy, lecz nie ostatni. Prostota w tym dwie solówki gitarowe zadziałały, bo singiel nawet wpada w ucho.

Na I Will Never Leave You Allen trochę przekombinował moim zdaniem z death metalowymi breakami oraz przejściami. Nie tędy droga. Wokalnie Anette natomiast ukazała się w pełnej klasie. What If I Live to kolejny duet wokalny Allena i Anette. Muzycznie wpada i wypada jednym uchem, jak dla mnie. Lost Soul natomiast jak dla mnie, jest najbardziej epicką, we właściwym tego słowa znaczeniu, kompozycją na tej płycie. Do tego thrashowe riffy które można na niej usłyszeć tego nie zaburzają. No Sign of Life nie wyróżnia się znowu niczym szczególnym, zarówno muzycznie jak i wokalnie. Wyraźnie czuć zmęczenie materiału. Sytuację ratuje bardzo dobra ballada One More Chance. Czyżby tytuł nie był przypadkowy? Proszący o danie płycie szansy? Nie wiem, mogę się jedynie domyślać. Sama ballada zawiera w sobie odpowiedni nastrój, więc daje jej duże B. Natomiast już bardziej dynamiczny My Enemy, też od biedy można podciągnąć pod balladę, gdyż zawiera jej kilka cech. Przynajmniej ja tak uważam. Osobisty tekst, gdzie duet dwojga wokalistów jest dopasowany idealnie, a tych momentów na krążku jest mało. Nastrój też, nie kłuci się tu z przebojowością. Who You Really Are też niczym mnie nie zachwyciło. Typowy heavy metal. Przedostatni Cold Inside jako ballada wypada słabiutko, nastoju prawie żadnego, tu wypada małe b. Jak też słusznie myślałem, zamykający płytę Who’s Gonna Stop Me Now był przewidujący. Tylko że, tu twórcy, nie wysilili się nawet aby, dobrze dobrać symfoniczne elementy, przez co dla mnie to zamknięcie było fatalne.

Album Worlds Apart sam w sobie odkrywczy oraz innowacyjny nie jest. To na pewno. Jest z rodzaju tych prostszych, choć pod koniec jako słuchacz byłem już lekko zmęczony i znudzony. Nie wiem, kto pisał poszczególne utwory, oraz czy wszystkie nie były pisane wspólnie. Serio. Jeśli miałbym wskazać te godne uwagi, to byłyby to Never Die, One More Chance oraz My Enemy. Nawet nie jestem do końca pewien, czy, wolę go bardziej, od drugiego już(ale dla mnie słabszego od debiutanckiego) albumu Songs the Night Sings zespołu The Dark Element, ale zbytnie gitarowe popisy, deathowe breaki, a także kiczowatość źle dobranych symfonicznych ozdobników, lub ich całkowity brak, to wszystko sprawia, że, ta płyta jest miszmaszem gatunkowym. W złym tego słowa znaczeniu. Trzy utwory trzymają określoną stylistykę znaną mi z metalu symfonicznego. Na koniec dodam, że, okładka też jest kiczowata. Nie wspomnę już o kosmicznej polskiej cenie tej płyty. Taki materiał to się może ukazywać co rok lub dwa lata, ja zainteresowałem się nim,tylko dlatego, że, jestem fanem poczynań Anette Olzon. Jak zatem wyszła współpraca? Jej skutkiem powstał drugoligowy album, a mnie jeśli już to interesuje pierwsza liga, a przede wszystkim muzyczna ekstraklasa. Także jak dla mnie totalny niewypał, bo nie zamierzam się tym projektem już interesować.

6/10

Korekta Paulina Wawrzusiak

Kategorie
Bez kategorii

Apocalyptica – Cell-0 (2020)

Fińskich pionierów gry muzyki metalowej na wiolonczelach przedstawiać chyba nie muszę. Apocalyptica, stworzona przez trio wybitnie uzdolnionych muzyków, reszta była w sumie muzykami koncertowymi, no może poza obecnym perkusistą Mikko Siré nem. Tak czy inaczej, po dość długiej przerwie, grupa wydała swój dziewiąty album zatytułowany Cell- 0, wydany 10 stycznia 2020 roku wydany przez Silver Lining Music. Czy po wydawnictwach pełnych gości oraz wokalistów doczekałem się całkowicie instrumentalnego albumu? Czy warto było czekać? Nie słuchając tej płyty, nie będę w stanie, podzielić się swoimi odczuciami, więc nie mam wyboru, a raczej sam nie chcę go mieć.

Już otwierający Ashes Of The Modern World od samego początku jest ekspresyjny. Łatwo to usłyszeć po zarówno blastach jak i innych partiach perkusyjnych. Dokładając do tego, jeszcze w tym samym czasie, uzupełniającą kompletnie, bo odpowiednio dynamiczną wiolonczelę prowadzącą. Potem następuje idealne wyciszenie oraz budowanie napięcia poprzez genialną marszówkę. Dynamika wraz z ekspresją w postaci wszystkich trzech wiolonczel, raczących mnie przynajmniej dwoma solówkami, nie zawodzi. Wręcz przeciwnie pozytywnie zaskakuje.

Tytułowy Cell-0 znowu umiejętnie dawkuje mi emocje, chociażby poprzez pojedyncze partie wiolonczel właśnie. Interesującym jest dla mnie fragment kiedy to dwie wiolonczele grają na przemian z perkusją, a trzecia leci w tle. Oprócz tego brzmienie ich wszystkich jak gitar elektrycznych robi na mnie ogromne wrażenie.

Rise jest natomiast spokojniejszy. Wplecione są też w nim drobne dźwięki umiejętnego programowania Ericca, co udowadnia, iż, nie boi się on poszukiwań. Identyczne wrażenia mam po En Route To Mayhem. Choć ten utwór bardzo mi przypomina Path jak i Hope z albumu Cult, wydanego równo dwie dekady przed Cello-0. Lecz jak na artystę przystało, Ericca dał swoim dziełom po prostu drugie życie, przynajmniej dla mnie.

Call My Name to zupełnie inna muzyczna historia. Co jest kolejnym pozytywnym zaskoczeniem. Brzmi bardzo dramatycznie, potem starając się budować napięcie, choć popisy instrumentalne są tu zdecydowanie uboższe. Natomiast w Fire and Ice mamy do czynienia z jedynym gościem na tej płycie, Troyem Donockleyem, znanym z grupy Nightwish. Jego instrumenty dodały tej kompozycji iście folkowego brzmienia, a łącząc to z partiami wiolonczel oraz później bardzo dramatycznymi przejściami wykonanymi wzorowo przez Micco. Otrzymaliśmy opowieść lodu i ognia rodem z Gry o Tron. Tak czy inaczej, w obu jak dotychczas Perttu spisał się na medal. Scream For The Silent to prawdziwy debiut kompozytorski Micco Siréna. Szczerze? Spodziewałem się totalnej klapy, lecz nie było aż tak źle. Nie jest, to może kompozycja doskonała, lecz nie dość, że da się jej posłuchać, to jeszcze chce się do niej wracać. Może przez szeroko wyeksponowane popisy umiejętności Micco? Zapewne tak. Oby nie poprzestał na jednej kompozycji.

Przedostatni Catharsis autorstwa Ericca-i ma iście oczyszczający charakter. Poważnie. Dobitnie podkreślają to partie fortepianu połączone idealnie z ekspresyjnie, a jednocześnie smutnie brzmiącymi wiolonczelami oraz bardziej skomplikowanymi przejściami perkusyjnymi. Zamykający płytę Beyond The Stars autorstwa Perttu jest natomiast bardziej żywiołowy. Choć wreszcie od połowy, można poczuć się faktycznie pośród owych gwiazd. Tu też fortepian został wykorzystany po mistrzowsku. Zwłaszcza te gwieździście brzmiące stample. Krótka przytłumiona, ale jednak deklamacja, której się też nie spodziewałem, okazała się istną wisienką na torcie.

Jeśli chodzi o tak zwane podsumowanie, po 17 latach Apocalyptica stworzyła tak samo dobry i zapewne ponad czasowy album jak Reflections z 2003 roku. Nie brak bowiem w Cell-0 niczego. Napisanie poszczególnych utworów przez wszystkich członków grupy? Proszę bardzo. Oddanie indywidualnego charakteru kompozycji przez poszczególnych autorów? Jak najbardziej. Dodanie niespodziewanych przez nikogo instrumentów do brzmienia zespołu? Proszę bardzo. To wszystko sprawia, że, Cello-0 jak dla mnie stał się nowym opus magnum tej grupy. Zaraz obok wymienionego już przeze mnie Reflections. Nie ma na nim bowiem żadnego coveru, a goszczący w Fire & Ice Troy Donockley nie jest wokalistą, a muli instrumentalistą, co dla mnie było najważniejsze. Jeszcze jedną zaletą jest to, iż pomimo poszczególne utwory mają, innych autorów pasują do siebie idealnie. Od siebie dodam też, że nowe utwory brzmią na żywo fenomenalnie, miałem bowiem okazje ich posłuchać kiedy to w Warszawie Apocalyptica pełniła rolę supportu podczas jedynego koncertu Sabatonu, jednak zapowiedziała samodzielną trasę koncertową, której również nie mogę się doczekać. Cello-0 jest istnym arcydziełem. Kto nie zna, niech żałuje i nie mówi, że wiolonczela jest instrumentem pozbawionym mroku. Dopiero jak posłucha tego genialnego albumu, niech się wypowie na ten temat.

Korekta Paulina Wawrzusiak

10/10

Kategorie
Bez kategorii

Nightwish Endless Forms Most Beatiful (2015)

Ach ten Nightwish, znowu postanowiłem powrócić tego zespołu. Miejsce wokalistki zamiast Anette, w 2013 roku zajęła Floor Jensen, znana przede wszystkim z zespołu After Forever. Piszę o tym nie bez powodu. Gdyż to właśnie, specjalnie po kilkuletniej przerwie, zupełnie ,,na chłodno”, zamierzam się odnieść do pierwszego z Jej udziałem albumu Nightwish, zatytułowanego Endless Forms Most Beautiful. Pamiętając oczywiście, iż, za większość oprawy muzycznej oraz lirycznej opowiada przede wszystkim Tuomas Holopaonen, choć niby jest to najbardziej ,,zespołowy” album. Myślę, jednak że, oczekiwanie na najnowsze dzieło zespołu jest też doskonałą okazją, aby się przekonać, czy album przeszedł pomyślnie próbę czasu.

Sama koncepcja albumu jest mi doskonale znana, gdyż opiera się na hołdzie dla nauki i rozumu, tematyka prawie wszystkich utworów dotyczy teorii ewolucji Karola Darwina, jak i książka Richarda Dawkinsa The Ancestor’s Tale z 2004 roku. Wyjątkiem od reguły jest Our Decades In The Sun dedykowany rodzinom wszystkich członków zespołu.

Na samym początku mamy okazję usłyszeć wstęp od samego, wspomnianego wcześniej autora Richarda Dawkinsa, oczywiście mówię tu o kompozycji otwierającej album, czyli Shudder Before The Beautiful. Aranżacje orkiestrowe współgrają na niej wraz bardziej przebojowo dobranymi riffami czy perkusją, choć wokal Floor jest inny, bardziej spokojny, nawet solówka gitarowa i keybordowa Toumasa, nie dodają tu tego ,,czegoś” ,co pozbawiło ten utwór magii, nawet bardzo dobre zastosowanie chóru. Od samego początku nie jest rewelacyjnie a tylko dobrze.

Jeśli chodzi o Weak Fantasy, podoba mi się na nim duaet Marco i Floor. Jeśli chodzi o kwestię gitar, riffy też bardziej wpadają w ucho, do tego dochodzi też króciutki motyw folkowy wykonywany przez Troya Donockleya, jednak mimo tego wszystkiego, nadal to nie to, choć już jest blisko. Sytuację ratuje Elan słusznie wybrany na singiel promujący owy album, tu trzeba oddać mistrzowi co jego. Miał Toumas nosa. Poważny przekaz o tym, że nie ważne, ile masz lat, jeśli masz w sobie tę chęć i energię do życia, to ją wykorzystuj aż do samego końca. W tym konkretnym przypadku nastrojowy bardziej delikatny wokal Floor zdał egzamin. Połączony też znowu z wokalem Marco, do tego odpowiednia muzyka, czyli, partie wykonywane na kilku instrumentach przez Troya oraz gitara akustyczna zrobiły swoje. W końcu pojawiła się ta magia.

Yours Is An Empty Hope to wreszcie trochę cięższe riffy, choć pojawia się tam znowu Floor z Marco. Zmiany temp również oraz założenie, aby było mroczniej. Owszem to jest, jednak w moim przypadku to nie zadziałało w pełni, tylko w 75 procentach. Szkoda. Po raz drugi album ratuje Our Decades In The Sun. Tu znowu wszystko brzmi, jak trzeba. Tak jak w przypadku Elan wokal oraz instrumenty, w tym naprawdę dobrze dobrane wirtuozerskie riffy przejściowe, że tak się wyrażę, robią swoje, sprawiając, że jest to naprawdę dobra ballada.

Z My Walden mam lekki problem. Gdyż pomimo zastosowania instrumentów folkowych, to nawet pomimo odpowiednich partii pianina oraz gitary akustycznej w tej kompozycji nie poczułem, a nawet było gorzej niż za pierwszym razem. Tytułowy Endless Forms Most Beautiful jako kolejny singiel skutecznie wprowadza więcej dynamiki, jednak ponownie tu wszystko jest mocno przecięte, choć zmiany temp podkreślone przez perkusję i riffy mają swój urok. Sam tekst jest bardzo dobry, lecz jednak muzycznie już tylko poprawnie.

Edema Ruh daje mi trochę oddechu, choć paradoksalnie więcej nastoju niż poprzedni utwór. Do tego uważam, iż na nim znajduje się jedna z najlepszych solówek gitarowych tej płyty. Tu akurat pozytywnie zostałem zaskoczony. Znowu pojawia się magia. Alpenglow ją skutecznie kontynuuje, chociażby przez doskonałe symfoniczne wprowadzenie. Do tego też te riffy w tle, drugi dowód, że klimat może też iść w parze z przebojowością. Jednak nadal wokal Floor nie porywa. Instrumentalny The Eyes Of Sharbat Gula, który pierwotnie taki miał nie być, daje trochę oddechu, lecz pomimo braku wokalu nastrój jest utrzymany. Nawet bym stwierdził bardziej refleksyjny i trochę melancholijny zarazem.

Wisienką na przysłowiowym torcie jest? Miał? Powinien być, dwudziestoczterominutowy The Greatest Show On Earth. Najbardziej rozbudowana dotąd kompozycja w historii zespołu. Czy się nią okazał? Jako utwór zamykający spełnił doskonale swoją funkcję. Jednak w akcie I, czy Four Point Six dość długą partię fortepianu, czasami przerywają bardziej dynamiczne aranżacje orkiestrowe. No i wreszcie Floor tu pokazuje lepszy warsztat, może przez podobieństwo jej głosu do Tarji. Potem następuje deklamacja Troya. Potem w akcie II Life cały zespół pokazuje, na co go stać, podwójny wokal tu jest naprawdę bardzo dobry. Potem płynnie to przechodzi do aktu trzeciego The Toolmaker, gdzie słychać wszystkie odgłosy ziemskich zwierząt, do tego lirycznie ukazane jest, do czego człowiek jest zdolny i co osiągnął. Dwa pozostałe spokojniejsze akty, czyli The Understanding i Sea-Worn Driftwood całkowicie uspokajają. Ostatni raz też słyszę Richarda Dawkinsa, który prezentuje naprawdę deklamację na bardzo wysokim poziomie. Na żywo ta kompozycja złożona właśnie z trzech aktów jest po prostu świetna. Powiem, więc że tak nadal jest dla mnie ową wisienką.

Mimo wszystko biorąc wszystkie aspekty pod uwagę, jednak album jako całość w pełni próby czasu nie przeszedł. Ogólny poziom muzyczny, tak naprawdę sprowadzony do dobrego, nic wybitnego, bo gdyby nie: Elan, Our Decades In The Sun, Alpenglow oraz arcydzieło w postaci The Greatest Show On Earth, płyta okazałby się katastrofą. Nie wspomnę już o jak dla mnie oczywistości, jako fana, co przyznaję, mocno mnie rozczarowało, tu nie ma żadnej rewolucji. Pozbierano sprawdzone patenty zastosowane na wcześniejszych płytach, a śmieszne, nawet jest stwierdzenie, iż, jest to ,,najcięższy album” wcale nie. Znam o wiele cięższe, tak czy owak trochę martwi mnie kierunek, jaki obrał Nightwish, co sprawia, iż, bardziej niż kiedykolwiek z dystansem oczekuję wieści o ich planowanym najnowszym albumie. Endless Forms Most Beautiful okazał się bowiem dla mnie pomimo wspomnianych wyżej perełek, jednak w całości zbyt nierówny, pod kątem muzycznej sinusoidy. Również jest też dla mnie w ogólne nieinnowacyjny jeśli chodzi o gatunek metalu symfonicznego, co jednak dla mnie ma duże znaczenie. Kto wie możliwe, że dla równowagi sięgnę po inne pozycje z ich dyskografii, aby to bardziej udowodnić. Poza tym okładka też nie.

Korekta Paulina Wawrzusiak

7/10

Kategorie
Bez kategorii

Tarja Turunen – The Shadow Self (2016)

Po dłuższej przerwie, zapoznałem się z kolejnym już albumem Tarji Turunen, dla wielu fanów Nightwisha, będącej nadal tą ,,najlepszą ”. Do tego namówiły mnie w sumie dwie osoby Joanna i Malwina. Mam tu na myśli płytę The Shadow Self z 2016 roku. Chętnie się przekonam czy Tarja pomimo posiadania doskonałego głosu, potrafi stworzyć dobry album. Czy będzie to pozytywne zaskoczenie? Jeśli chcecie wiedzieć, zapraszam do zapoznania się z moimi odczuciami.

Otwierający płytę singiel Innocence,od początkowych partii pianina wykonanych przez Tarją, brzmi dobrze, bardziej rockowe riffy wraz z jej śpiewem się dobrze komponują, mam tu też na myśli dobrą perkusję. Jedynym lekkim nad użyciem, jest dla mnie trochę zbyt długa solówka na pianinie. Wirtuozerska strona nie wypada źle, lecz mimo to uważam ją trochę za lekko zbędną. Do tego jeszcze te partie instrumentów dętych. Za dużo tego. Demons in You co ciekawe zaczyna się lekko funkowe brzmiącą gitarą, do tego wyrazisty bass. Wejście naprawdę jazzowe. Potem jest intensywnie. Deathowo wręcz trochę. Fuzja głosy Alise White-Gluz znanej już z Arch Enemy to dość specyficzne doświadczenie, które nie każdemu do gustu przypadnie. Dla mnie jest to dość odważne artystyczne połączenie dwóch zupełnie innych głosów. Alise jest demonem a Tarja aniołem. Solówka basowa natomiast to mistrzostwo. Końcowy break down daje efektywny koniec.

No Bitter End w porównaniu do poprzednich utworów brzmi najprościej. Co nie jest zarzutem, wreszcie można odpocząć. Doskonały wokal Tarji, dobre riffy oraz bardzo dobra solówka gitarowa. Love to Hate natomiast to najlepiej połączone partie skrzypiec oraz pianina, na tym albumie. Tu aranżacje orkiestrowe idealnie pokrywają się z tekstem. Choć ich chwilowe orientalne brzmienie zaskakuje. Supremacy miał być w założeniu coverem piosenki o tym samym tytule zespołu Muse. Dla mnie okazał się jej odtworzeniem, tylko że z Tarją na wokalu. Bardzo słabo, w sumie to nie wiem po co, został na tym albumie zamieszczony. The Living End jest wreszcie, spokojną, prosta, ale dobrą balladą. Diva czy Eagle Eye mnie niczym szczególnym nie powaliła, mogłem usłyszeć Toniego, który jest bratem Tarji. Undertaker pod kątem symfonicznym zajmuje u mnie drugie miejsce. Słucha się go naprawdę przyjemnie. Na Calling From The Wild intrygująca jest zmiana brzmienia na bardziej deathowe i nie mam tu na myśli, tylko break downów. Końcowa Too Many pomimo tytułu nie zapewnia zbyt wielu emocji, a raczej żadnej w sumie.

Podsumowując, tak szczerze powiedziawszy to mam twardy orzech do zgryzienia. Ponieważ z jednej strony album posiada kompozycje, które pod kątem różnorodności instrumentalnej, wirtuozerskiej również, nie są dla każdego. Choć nie kiedy czuć woń lekkiego przekombinowania, wręcz na siłę. Natomiast z drugiej są też takie, których słucha się dobrze jak, chociażby Love to Hate, Undertaker oraz Living End. Problem jest w tym, że u mnie powoduje to mocny dysonans. Przewaga jest bowiem po tej aranżacyjne/wirtuozerskiej części, co akurat tej płycie zaburza równowagę. Prostoty, która akurat sprawiłaby, że wracałbym do tego albumu, jest za mało. Oprócz tego mocno komiczny jak dla mnie cover, który nim nie jest, udowadnia, że, nie jest to album spójny. Doceniając kunszt muzyków, wraz z Tarją, ten krążek jest dla mnie dobry. Na raz. Nie wybitny, nie wspaniały, po prostu dobry. Mam pełną świadomość, że, narażam się fanom Tarji, ale swojego zdania nie zmienię. Czekam na wasze opinie na temat tego albumu. Mnie w nim czegoś, lepszy w moim osobistym odbiorze, okazał się Jej debiut My Winter Storm z 2007 roku.

7/10

Kategorie
Bez kategorii

The Dark Element – The Dark Element (2017)

Po moim dość długim niezainteresowaniu losami jednej z poprzednich wokalistek Nightwish odkryłem, iż połączyła ona siły fińskim muzykiem Janim Liimatainenem (fani zespołów takich jak Sonata Arctica czy Stratovarius z pewnością go kojarzą). Artyści założyli zespół The Dark Element, wydając 10 listopada 2017 roku album o tej samej nazwie. Kierując się ciekawością, pozwoliłem sobie przesłuchać krążek. Czy popełniłem błąd? Czy Anette powróciła w dobrym stylu? Na te oraz inne z zadanych pytań postaram się odpowiedzieć.

Tytułowy kawałek już od samego początku jest bardzo energetyczny. Pełno w nim partii klawiszy, a co do podobieństw, przychodzą mi do głowy właściwie jedynie single z Dark Passion Play Nightwisha. Zaczerpnięto też trochę z twórczości wspomnianej wcześniej Sonata Arctica, ale to akurat całkiem dobrze. Wokal Anette sprawdza się w utworze świetnie. Do tego udana solówka Janiego oraz blasty, kiedy trzeba.

„My Sweet Mystery” otwierają znowu bardziej gotyckie klawisze, a refren zostaje powtarzany dużo częściej. Ponadto wokal nadal brzmi bardzo emocjonalnie, a Jani popisuje się kolejną naprawdę dobrą solówką. Co do „Last Good Day” to jest po prostu dobrze, lecz, według mnie, kawałek jest jednak „bez szału”. W „Here’s to You” tak naprawdę partie wokalne oraz pianina przechylają lekko szalę na korzyść tej kompozycji (jak również sam tekst tego utworu).

Ballada „Someone You Used To Know” jest jedną z największych atrakcji tego albumu. Sonicznie utwór koncentruje się głównie na głosie Olzon, która doskonale wyraża emocjonalnie lirykę. „Dead to Me” moim skromnym zdaniem jest osobistym tekstem Olzon jak dla mnie opowiadającym albo o utraconej miłości, albo o sytuacji związanej z zespołem Nightwish. Co do kwestii muzycznych najciekawszymi kwestiami są zmieniająca się intensywność elektroniki, fragmenty z wiolonczelą i pianinem, idealnie komponujące się z samym tekstem. Do tego można usłyszeć growl Niilo Sevänena z Insomnium. Przez to wszystko ten utwór zajmuje mocne pierwsze miejsce w moim rankingu ulubieńców z tego krążka.

„Halo” to znowu dobra kompozycja, zwłaszcza puszczona pojedynczo w oderwaniu od całości albumu. „I Cannot Raise The Dead” ratuje dobra solówka Janiego i wolniejsze fragmenty. Natomiast „The Ghost And The Reaper” to dla mnie numer dwa tego albumu. Doskonałe wejście elektroniczne, a gitary brzmią chyba na najostrzejsze z całej płyty. Do tego wokal Anette wraz z chórkami – mistrzostwo świata. Fragment z wiolonczelą przed ostatnim refrenem to w dodatku istna bajka, utwór spełnił więc rolę singla, tak jak należy.

„Heaven Of Your Heart” brzmi dla mnie jak główna ballada miłosna rodem z show na Broadwayu. Ostatnia kompozycja „Only One Who Knows Me” jest dobrym utworem zamykającym. Partie chóralne z wokalem Anette pokrywają się idealnie.

Na The Dark Element pojawiają się pobudzające oraz wzruszające momenty. Anette Olzon wraz z Janim Liimatainenem nagrali album, który wyciągnął z ich dorobku artystycznego to, co najlepsze. Album jest ponadto bardzo spójny, do tego stopnia, że tylko nieliczne utwory dobrze wypadają słuchane pojedynczo, przynajmniej tak brzmi to dla mnie. Czy Anette Olzon powróciła w dobrym stylu? Moim zdaniem tak. Czy jestem rozczarowany jej nowym zespołem? Zdecydowanie nie. Jeśli chodzi o grupę The Dark Element, czekam na więcej. Chętnie też poznam wasze opinie na temat tej płyty, która mi akurat, bardzo przypadła mi do gustu.

9/10

Kategorie
Bez kategorii

Nightwish – Oceanborn (1998)

Nightwish to jedna z tych grup, których raczej trudno nie znać. Mam tu też na myśli osoby które, tylko z doskoku słucha cięższej muzyki. Ja, uważając się za szczęściarza, miałem nosa, jeśli chodzi o album, z którym rozpocząłem, trwającą już ponad 20 lat przygodę z nimi. Mam tu na myśli ich drugi krążek — Oceanborn. Jeśli jesteście ciekawi mojej opinii na ten temat, serdecznie zapraszam.

Już od samego początku jest intensywnie. Stargazers, bo o nim mowa, po prostu zachwyca. Symfoniczne wejście, magiczne klawisze, gitarowe solówki, Tarja Turunen daje poznać słuchaczom swój liryczny sopran. Nic dziwnego, że zespół nawet po zmianie wokalistki nie zrezygnował z tego numeru. Dobre wrażenie kontynuuje Gethsemane, nic więc dziwnego, że podobnie jak poprzednia kompozycja zagościł na set liście ostatniego koncertu Nightwish w Krakowie. W mojej interpretacji bardzo wyraźnie słychać w nim nawiązania stricte chrześcijańskie, poza tym muzycznie utwór jest istną bajką, zwłaszcza z ostrzejsze riffami (solo?).

Na Devil & the Deep Dark Ocean po raz pierwszy usłyszymy Tapio Wilske, którego wybór był moim zdaniem doskonała decyzja, gdyż jego głos idealnie pasował do Tarji, zresztą podobnie było w przypadku The Pharaoh Sails to Orion. Sam kawałek jest bardziej mroczny od poprzednich, co nie czyni go jednak w żaden sposób gorszym. Nawet powiedziałbym że wręcz przeciwnie, zresztą jego też miałem okazję usłyszeć na krakowskiej Tauron Arena na ostatnim koncercie Nightwish.

Natomiast jeśli chodzi o, Sacrament of Wilderness to jest tu zawarta największa ilość mistycyzmu, zresztą w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Zresztą ten utwór jest w ścisłej dziesiątce mojej subiektywnej listy ulubionych utworów Nightwisha. Nic dziwnego, że ten kawałek wydano jako singiel, gdyż wszystkie cechy, jakie singiel powinien posiadać, są w nim zawarte. Podobnie jest z Passion and the Opera. Przechodząc z kolei do ballad, Swanheart ma wszystkie jej cechy.

Następnie mamy do czynienia z bardzo dobrym, jedynym za czasów Tarji instrumentalnym utworem, Moondance. Ze spokojnego wstępu przeradza się on w bardzo dynamiczny kawałek. The Riddler zawiera w sobie dokładnie to, czego potrzeba, żeby stwierdzić, iż jest bardzo dobry. The Pharaoh Sails To Orion to znowu eksplozja grozy oraz kolejnego dobrego duetu Tapio Wilska wraz z Tarją. Zresztą muzycznie też się to wyraźnie da odczuć, zwłaszcza dzięki ostrzejszym partiom gitarowym.

Słysząc po raz pierwszy utwór Walking In The Air, nie miałem pojęcia, że, jest o cover Howarda Blake, w dodatku, że jest to po prostu genialna, bo inne słowo mi do głowy nie przychodzi, aranżacja melodii do serialu The Snowman z 1982 roku. Czapki z głów. Oprócz tego jest również prawdziwą balladą przez wielkie B. Ostatnie dwa utwory to Sleeping Sun i Nightquest. Sleeping Sun jak dla mnie to ocean wszelkich emocji, od smutku i tęsknoty przez żal i wzruszenia. Nightquest to znowu wyjątkowo dynamiczny numer, który też się sprawdził jako kompozycja zamykająca.

Podsumowując, drugi krążek Nightwisha był, jak na swoje czasy, bardzo eksperymentalny, przyznał to nawet sam współautor tego arcydzieła Tuomas Holopainen. Udział kwartetu smyczkowego oraz flecisty Esy Lehtinena dodały więcej symfonicznych elementów tej płycie, tak samo wyższe partie wokalne Tarji. Dodać do tego należy dwie genialne okładki autorstwa Marii Sandell. Muzycznie, wizualnie, lirycznie jest to kompletny i spójny album. Jeśli jakimś cudem ktoś go nie znał, polecam nadrobić zaległości. Chętnie natomiast poznam zdanie innych fanów grupy Nightwish na temat tejże płyty. Dla mnie jest i będzie, ona w pierwszej trójce najlepszych albumów tej grupy. Gdyż pomimo ponad dwudziestu lat od ukazania się tej płyty. The Riddler ma w sobie nastrój i filozoficzny wydźwięk tekstu, odpowiadający zresztą tytułowi. Stargazers swoją epickością pozwala przynajmniej mi za każdym razem, gdy go słucham, podróżować poprzez wszelkie konstelacje gwiazd naszej galaktyki a słuchając Walking in the air , unosić się w powietrzu niczym piórko.

10/10